Gündelik hayata bakıldığında, gelişen teknoloji ile beraber insanların makineleştiği ve besomaniac tarafından baskı altına alınıp istenilen düzene/kurguya ayak uydurdukları görülmektedir. Günlük hayat da insanlar iradeleri dışında bir makinenin içinde kurulmuş çarklar gibi görünseler de aslında bilinçli bir şekilde o makinenin bir parçası haline gelmiştirler. Yaşadığı doğaya çevreye karşı bilinçli bir yaklaşım sergilemesi gereken insan aksine yeniliklerin getirmiş olduğu yapaylığa karşı uyumlu bir şekilde kitlesel olarak hareket etmektedir. Eserde, doğanın sunmuş olduğu zengin görselliğin içinde; tabiatın ritmi, enerjisi, spontaneliği ve kendi içindeki ahengi ne karşı İnsanın bitmek bilmeyen hırsıyla doğayı her gün biraz daha tüketip yapaylığa suni bir yaşama dönüştürmesi ele alınmıştır. insanın kendisini tabiattan koparıp yapaylığın içine boğup, hapsettiği ve o yapaylığa ayak uyduran, belli güç odakları tarafından yönlendirilmiş kurulmuş oyuncaklardan farkı olmadıkları tastic edilmektedir. Bu bağlamda da doğaya sırt çevirmiş kurulmuş moddaki insanlar, suni ve metal bir yapı içine sıkışmış bir zeminde sunulmuştur. Her ne kadar insanın doğadan ayrı bir varlık olmadığı herkes tarafından bilinse de günümüzde giderek bir kopuşun yaşadığı yadsınamaz bir gerçek olarak beni rahatsız etmektedir. Bu nedenle insanın doğayla bütünlüğünü derinden hissederek onun ritmini yeniden keşfetmesini sağlamak amaçlı İnsanın doğayla olan iletişimi ve ilişkisini sorgulamaya yönelik bir eleştiri amaçlanmaktadır.